Het zijn er zes.
Hun vader was 18 jaar oud toen hij, na een dansavond, dat leuke meisje van 16 met dat mooie blonde haar, achterop zijn brommer naar huis bracht. En zo kregen hun ouders verkering vertellen de kinderen mij.
Vijf zijn aanwezig die avond, als ik kom om de uitvaart van hun moeder te bespreken. Moeder is die middag overleden en vader is helemaal van de kaart. Hij zit met zijn hoofd in zijn handen en laat de kinderen het woord doen.
Hoeveel kinderen zijn er vraag ik? Zijn ze er allemaal? Vijf is het antwoord. Nou, eigenlijk zes zegt de jongste zoon. Het is namelijk zo dat het meisje van toen 16 jaar al snel nadat ze verkering kregen zwanger raakte. Het kindje wat toen is geboren is afgestaan. Dat is geen geheim, ze weten het allemaal.
Ik probeer me voor te stellen hoe dat geweest moet zijn, maar dat lukt me niet. Ik ken de omstandigheden ook niet, maar mijn hart gaat uit naar het jonge stel van toen.
De volgende dag ben ik weer bij de familie. Alleen de dochters zijn aanwezig. Ik vraag wat ze willen doen als kinderen en ook wat ze willen doen met het kind dat nu ontbreekt. Ze vallen stil, weten het niet en praten er liever niet over. Vader ook niet.
Als de dag van het afscheid is gekomen zijn er veel bloemen, want daar hield moeder van.
Van elk kind afzonderlijk is er een bloemstuk. In de aula worden alle bloemstukken rond de uitvaartkist met moeder gezet. De familie wil graag zelf de kist sluiten voordat de gasten binnenkomen. Vlak voordat het zover is komt de jongste zoon naar me toe, met een roos in zijn hand. Mag deze ene roos mee in de kist vraagt hij?
Ik weet meteen wat hij bedoelt, alle kinderen hebben een bloemstuk neergezet, deze ene roos staat symbool voor het oudste kind. Jazeker zeg ik, leg de ene roos maar bij moeder in de kist. Ze staan als gezin allemaal rond de kist en de jongste zoon legt heel voorzichtig de ene roos bij hun moeder neer.
Elk kind heeft zijn/haar plekje…
