We hebben het geweten

‘Johannes is overleden’ valt ze met de deur in huis. Johannes…goh….ik kijk haar aan, om te zien wat het met haar doet, dit bericht. Flarden van herinneringen schieten door me heen. Hoe lang geleden is het inmiddels al? ‘Zeven jaar geleden’ antwoord ze alsof ze mijn gedachten kan lezen. Er breekt een lach door op haar gezicht. ‘Wat een tijd was dat zeg, ongelooflijk, zelden zo gehuild’.

Johannes was met vakantie, alleen. Dat deed hij zo’n twee keer per jaar. Even helemaal er uit en tot rust komen. Als drukke ondernemer had hij daar behoefte aan. Zij snapte dat. Gunde hem dat. Waarom ook niet? Zo ook deze keer.

Het was een maandagmorgen dat ik haar zag, een vreemde blik in haar ogen. ‘Ik heb zo’n raar telefoontje gehad’ vertelde ze. ‘Een vrouw belde me gisteravond. Ze zei geen naam, vroeg alleen of ik wist dat Johannes al een relatie had’. Ja, dat wist ze. Met haar immers. Al drie jaar lang waren ze gelukkig samen. Beide ondernemer, beide druk bezig, beide een eigen huis en zodra er tijd en ruimte was waren ze samen. Ze gingen er graag op uit. Nieuwe dingen ontdekken. Zij genoot van zijn brede kennis en interesses op vele gebieden. Hij genoot van haar levenslust en ondernemerszin. Dus ja, zeker wist ze dat hij een relatie had. Maar waar belde deze vrouw over en wat bedoelde ze te zeggen?

Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Johannes. De Johannes die ze zo vertrouwde, bleek al vele jaren een andere relatie te hebben. Geen seconde was het ooit door haar heen geschoten. Tuurlijk, ze vroeg zich weleens af waarom hij nooit ergens hand-in-hand wilde lopen. Maar ach, ze snapte de reden die hij haar daarvoor vertelde. En ook zij wilde graag een LAT-relatie, haar eigen huis, haar eigen leven en dingen doen. Dat kwam juist zo goed uit.

Haar wereld leek in te storten, het kostte vele tranen, vele wonden en veel tijd tot herstel.
En nu, nu hoorde ze dat hij is overleden. Zeven jaar later. Nog voor zijn pensioenleeftijd.
Hoe zou het zijn geweest vraag ik me af. Ze heeft al die jaren niks meer van hem gehoord.
Die laatste tijd waarin hij ziek was en wist dat hij zou gaan. Zou hij nog teruggeblikt hebben?
Wij doen het wel en kijken elkaar aan. ‘Nemen we er eentje? Ja, we schenken er een in”