Vaderdag

De uitvaarten die ik mag verzorgen hebben allemaal een plekje in mijn geheugen. Door mijn eigen ervaringen hebben de overlijdens door middel van zelfdoding een speciale plek. Vandaag, op deze vaderdag, moet ik plotseling denken aan de vader van een jongeman uit een klein dorp, dichtbij Assen. Hij belde me op een vrijdag aan het eind van de middag. Na een dag werken stapte hij de voordeur van zijn huis binnen en zag het meteen. Zijn zoon, zijn enige zoon, zijn jongste kind had die middag dat gedaan waar hij als vader al langere tijd bang voor was.

Het was begonnen nadat hij gepest werd op de voetbalclub. Hij had talent, was daarnaast fijngevoelig en zachtaardig. Niet iemand die graag op de voorgrond trad of zijn mond opentrok als iets hem niet zinde, nee zo was hij niet. Passie had hij, dat wel. Voor de bal en voor het spel.
Totdat hij minder zin had te gaan trainen. Vreemd, zijn ouders begrepen niet waar dat vandaan kwam en hij gaf vage antwoorden op hun vragen. Pas veel later ontdekten ze dat hij gepest werd. Getreiterd en mishandeld door een paar andere jongens van de club. Het was afschuwelijk.

Zijn school vond hij ook minder interessant worden, hij bleek steeds vaker niet te gaan. Het begon pas later op te vallen. Toen hij steeds meer tijd op zijn kamer doorbracht. Veel ging roken, zich steeds meer terugtrok. Ook van het gezinsleven. Van alles probeerden ze om met hem in gesprek te komen, te achterhalen wat er aan de hand was. Als hij niet met hen wou praten, dan alsjeblieft met iemand anders. Maar de schade was al aangericht, de pijn zat diep van binnen.

Aan die vader denk ik vandaag. Ik herinner me goed dat hij niet zelf meer wilde kijken op de slaapkamer van zijn zoon, me vroeg of ik alleen wilde gaan. Kijkend naar de jongeman voelde ik een windvlaag langs mijn nek, ik schrok heel even. Het kwam door het openstaande raam. Weer beneden zei zijn vader dat hij het touw op de overloop had gelegd. Hij twijfelde wat te doen. Het weggooien of weer in de schuur leggen. Ik voelde hoe ik mijn adem even inhield. Zoveel machteloosheid, radeloosheid, dat enorme grote mes wat gevoelsmatig in zijn hart was gestoken sprak uit die ene zin.

Ach, al die vaders, die vaders die er zo graag wilden zijn voor hun kind. Er alles voor over hadden om het verdriet, de angst en de pijn van hun kind over te nemen. Die vaders die machteloos stonden, niks konden doen dan toekijken. Ook voor deze vaders is vaderdag een speciale dag, elk jaar weer.