Terwijl ik zit te ontbijten gaat mijn telefoon. Een jongeman vertelt me dat zijn vader is overleden, hij vraagt of ik de uitvaart wil doen. Ik zeg dat ik over een half uur bij hen kan zijn. Nou, dat hoeft niet, over een uur is vroeg genoeg.
Als ik arriveer zitten moeder en alle kinderen plus aanhang om de grote eettafel. Allen welbespraakt en ze vertellen me meteen dat ze heel punctueel zijn en prima kunnen organiseren. Ik begrijp meteen dat deze familie heel graag zelf de regie wil houden en ik me eerst moet bewijzen.
Moeder zegt dat ze heel graag wil dat ook de kleinkinderen aanwezig zijn bij de uitvaart van opa. Dat geeft in eerste instantie wat bedenkelijke gezichten, immers ze zijn alle vier jong en speels, maar al snel wordt besloten deze wens van moeder in vervulling te laten gaan.
Als de dag van de uitvaart is gekomen dragen de zonen de kist met hun vader uit huis. Aangekomen in de aula neemt de familie plaats op de voorste rij. Een grote tas met barbies, drinken en wat snoepjes komt op de grond, ter voorbereiding op dat wat gaat komen.
Ook ik ben heel goed voorbereid. Als altijd heb ik een gedetailleerd draaiboek en leg ik een papier met mijn tekst klaar op de katheder.
De jongste zoon stapt naar voren en vertelt geëmotioneerd over zijn vader. Zijn jonge dochter kijkt hem aandachtig aan en besluit hem te troosten door naar hem toe te lopen en haar armen in de lucht te steken ten teken dat ze opgetild wil worden zodat ze dicht bij hem kan zijn. Maar al snel is ze weer afgeleid want ze ziet wel heel veel mensen zitten. Daarop besluit ze op onderzoek uit te gaan en loopt de hele aula door. Achterin blijft ze abrupt staan. Want daar ziet ze iets wat ze prachtig vindt. Een baby! Ze weet niet zeker of haar moeder op de hoogte is van het heugelijk nieuws dat er een jonge vrouw met een kleine baby op haar arm in de zaal aanwezig is. De snelste manier om haar moeder daarover te informeren is het gewoon door de aula te roepen. En dat is dan ook wat ze doet…
Als de laatste spreker heeft gesproken kijk ik naar de katheder. Tot mijn grote schrik zie ik dat een van de sprekers mijn tekst heeft meegenomen. En dat terwijl is afgesproken dat ik aan het eind van de dienst de kleinkinderen naar voren roep om samen met oma een zonnebloem bij opa neer te leggen. Ik weet drie namen uit mijn hoofd, maar over vierde twijfel ik. Wat nu?
Op het moment dat ik naar voren loop en de kleinkinderen aankijk komen ze er al aan, aan de hand van oma. Gelukkig, het verloopt goed. De regie willen hebben of de regie hebben zijn nog wel eens verschillende dingen, zo blijkt wel weer.
