Gisteravond zat ik, na het eten, op de bank. Zappend kwam ik terecht bij RTL Boulevard. Ik wachtte heel even tot de camera wisselde naar beelden van het panel aan de zijkant. Eigenlijk verwachtte ik toch gewoon dat hij daar zat. Peter R. de Vries. Dat ik hem weer een rake of flauwe opmerking hoorde maken. Zoals zo vaak. Maar het bleek niet zo te zijn…..
Dat is hoe het werkt. Realiteit die haast niet te geloven is dringt moeizaam door. Alsof ons brein ons beschermd tegen te grote schokken. Het komt met horten en stoten. Nadat mijn broer was overleden dacht ik bij elke blauwe Opel die aan kwam rijden “zie je wel, het is niet waar, daar komt hij gewoon aan, gelukkig…” Om vervolgens te zien dat er iemand anders de auto bestuurde, dat het ook niet zijn auto was….
Rouw komt in golven. De ene keer als een Tsunami, de andere keer in kleine golfjes achter elkaar. Vaak onverwachts ook. Als je net bezig met iets en plotseling een liedje hoort, een bepaalde geur ruikt of een voorwerp tegenkomt wat je eraan herinnert dat je iemand mist. Vreselijk mist.
Het begint met het besef dat het ongelofelijke realiteit is geworden.
Het is ook niet iets wat over gaat of voorbij gaat. Hooguit wordt het anders, verdwijnen de scherpe randjes. Er is een lange weg te gaan, met vele vragen en minder antwoorden. Een persoonlijke weg, voor iedereen anders. Rouwarbeid noemt men het ook wel.
Als er iemand overlijdt die we allemaal kennen schept dat een band. Zeker als het nieuws rauw op ons dak valt. We haast niet kunnen geloven dat dit echt gebeurd is. Vervolgens gaat ons leven weer verder, immers we kenden hem alleen van een afstand.
Toch zijn er dagelijks om ons heen vele mensen die, terwijl hun gedachten ergens anders waren, plotseling weer overvallen worden door een golf van herinneringen. Waarbij de tranen in de ogen schieten.
Wees dus een beetje lief voor elkaar…dat helpt.
