Als ik bij haar binnenkom, loopt ze voor me aan naar de woonkamer. Trage stappen, haar dunne benen in een joggingbroek en een kort, grijs jasje daarboven. Er is niet veel licht in huis, de gangen zijn smal en ze waarschuwt me voor de op- en afstapjes. Ik schuifel achter haar aan en we nemen plaats op de leren stoelen in de woonkamer. Het is lekker warm, de ronde gaskachel doet prima werk.
‘Een cv heb ik niet’ vertelt ze. Mijn man is cv-monteur, maar zelf vinden we dat niet nodig, ben ik ook niet gewend van vroeger. We hadden thuis een wc 50 meter achter het huis. Dat ging prima, dus luxe hoef ik niet.
Haar man is overleden, afgelopen nacht. Onverwacht, want de doktoren waren erg tevreden over zijn vooruitgang. Ze praat tegen haar hondje, strijkt met haar hand over zijn krullende haar. Ze stelt hem gerust want hij is helemaal van slag, zegt ze. Allebei begrijpen ze er niks van, dat hij er plotseling niet meer is.
Ik vraag hoe lang ze elkaar kennen en samen zijn geweest. ‘We zijn hippies’ vertelt ze. Hebben elkaar ontmoet op de Dam in Amsterdam, de stad waar hij geboren is. Zij was daar ook graag gaan wonen, maar hij werd niet alleen verliefd op haar maar ook op de schoonheid van het Noorden. Dus ze hebben hun leven samen in dit kleine dorpje gewoond. In het huis wat net een poppenhuisje is.
Zo eenvoudig mogelijk wil ze afscheid nemen. Dat past bij hun. Thuis, in hun eigen omgeving en dan mag zijn lichaam opgehaald worden. Niet met een rouwauto. Dat vindt ze helemaal niks. Die luxe is totaal overbodig. Ik kijk eens rond, pak een centimeterband en ga meten. Want ze wil dat hij direct in een kist komt, ze heeft al ruimte gemaakt op een slaapkamer.
Maar dat gaat niet lukken, ik zie het en de centimeterband geeft het ook aan. De gang is te smal, het lukt niet om de noodzakelijke draai met de kist te maken. Dus we zoeken naar een alternatief. Kijken, meten, ik bel over de exacte maten. En we vinden een oplossing, een plek waar de kist kan staan, een paar dagen. Zodat ze thuis afscheid kan nemen, zoals ze graag wil.
De rouwauto blijft in de garage, de dag dat we komen om hem te halen. Ze nemen samen afscheid. Zij en het hondje op haar arm. Voor de laatste keer kijken ze naar de man die hun zo lief is.
Dan tillen we de kist voorzichtig op, heel langzaam gaan we door de voordeur. Het past net. We lopen naar de auto en plaatsen hem achterin. Zij blijft staan, haar joggingbroek wappert in de wind om haar dunne benen, ze geeft me een hand en zegt dat het precies zo is gegaan zoals ze in gedachten had…..
Als ik voor de auto aan loop staan de buren op de stoep, voor een laatste groet.
Daar gaan we. Stap-voor-stap…..
