Ze wonen nog maar net een paar weken in het kleine dorp. Ergens in de provincie Groningen. Zij, geboren in Amsterdam. Hij geboren in Amerika. Een bijzonder paar. Als ze op een ochtend wakker wordt merkt ze dat hij ’s nachts is overleden. Een paar uur later zitten we samen naar hem te kijken, op de rand van haar bed. Het lijkt alsof hij slaapt, zijn hand onder zijn kin, een ontspannen uitdrukking op zijn gezicht. ‘Het is onze trouwdag vandaag’ vertelt ze.
‘Hij wilde niks bijzonders hoor, echt niet’. Dat heeft hij altijd gezegd. Hij kwakkelde al een aantal jaren met zijn gezondheid, dus ze hadden het er weleens over gehad. Haar vrienden uit Amsterdam zijn meteen gekomen en samen bespreken we hoe ze het afscheid willen invullen. Intiem en informeel. Zoveel mogelijk zelf doen en vooral geen protocol of andere voorschriften. ‘Mag de hond mee naar het uitvaartcentrum?’ Ja hoor, dat mag.
Op de dag van de uitvaart kijken we naar de man, in zijn trouwpak. Het is 36 jaar geleden dat hij hem voor de eerste keer aanhad, nu op de dag van zijn uitvaart draagt hij het pak voor de tweede keer. Fleetwood Mac klinkt in de aula, de hond kijkt om zich heen en besluit rustig te gaan liggen. Amsterdamse humor klinkt door in de anekdotes die verteld worden door de aanwezige vrienden. Als een Italiaanse vriend verlaat de aula binnenkomt wordt hij enthousiast in de armen gesloten door het gezelschap. Er wordt van plaats gewisseld en er schiet iemand nog een leuke anekdote te binnen, die door iedereen herkend wordt.
Tijdens het laatste muzieknummer verzamelen de aanwezigen zich rond hun dierbare. Het vrolijke nummer, de informele en intieme sfeer brengt hen er toe een dansje te maken. Tranen vloeien, samen met een lach. Het afscheid verloopt geheel volgens wens.
Niks bijzonders, toch bijzonder….
