Naar de hemel

Ze is een jaar of 6, schat ik zo in. Een meisje met een nieuwsgierige blik die onbevangen in het leven staat. Het maakt indruk op haar. Papa en mama die anders doen dan ze gewend is. Opa en oma die van alles aan het regelen zijn. En ouwe opa, zoals ze hem noemt, die nu in een kist ligt in plaats van op zijn stoel zit.

Ze ziet hem wel een paar keer per week. Ouwe opa komt altijd langs als ze bij opa en oma is. Dat is gezellig want hij kriebelt in haar nek en kan haar hoog optillen. Hij vindt ook alle tekeningen mooi die ze voor hem maakt.

Maar nu ligt hij daar, thuis bij opa en oma. Ze is benieuwd wanneer hij weer gewoon bij haar aan tafel komt zitten. Dan maakt ze een extra mooie tekening voor hem, dat heeft ze al bedacht.
Opa komt niet meer terug zegt mama, maar dat lijkt haar vreemd. Waarom zou hij dat niet doen, hij vindt het toch altijd leuk hier. Maar zijn lichaam lukt het niet meer zegt mama, zijn lichaam is oud geworden en kan niet meer verder.

Er komen allemaal mensen langs om met opa en oma en papa en mama te praten. Ze willen ook allemaal ouwe opa zien. Zij wijst hen de weg, ze weet immers waar hij is. Ze legt hen ook uit dat ouwe opa niet meer terug komt, hij doet het niet meer. Sommige mensen moeten een beetje lachen.

Dan komt de dag dat opa echt weggaat zegt mama. Ze gaan allemaal staan en wachten tot de auto komt. Wat komt de auto doen wil ze weten. Die komt opa ophalen vertelt mama. Ophalen? En dan? De auto gaat opa naar de hemel brengen zegt mama. Daar wordt opa een sterretje. Ze gaat er even over nadenken…..

Als we aankomen met de rouwauto zie ik de familie staan. Rustig dragen we de uitvaartkist met ouwe opa het huis uit, lopen naar de auto en plaatsen hem daarin. Het kleine meisje kijkt me doordringend aan. Eén vraagt brandt op haar lippen, voordat deze auto haar ouwe opa naar de hemel gaat brengen.

“Kan deze auto vliegen…??”