‘Ik app je lief’ zegt mijn provider. Ten teken dat Valentijnsdag er weer aankomt. Voor mij als vrijgezel DE dag natuurlijk om voortdurend op mijn telefoon te letten. Een doodgewone dag dus eigenlijk, want ik let altijd op mijn telefoon. Immers, er kan elk moment iemand bellen met het verzoek of ik langs wil komen.
Het doet me denken aan een moment van enige tijd geleden. Ik was bij iemand om de factuur te brengen. Ze wilde me nog iets laten lezen zei ze. Tijdens het opruimen van de spullen van haar overleden echtgenoot kwam ze ook bij zijn portemonnee. Daarin nog wat bonnetjes van het tanken en wat kleingeld. Bijna had ze de portemonnee weggedaan, tot haar oog viel op een klein opgevouwen briefje. Ergens in een vakje. Ze hield het er voorzichtig uit en opende het papiertje.
En daar vond ze het meest romantische en lieve gedichtje wat ze ooit had gelezen. Ze vroeg mij het ook te lezen en tranen van ontroering schoten me in de ogen.
Haar man had het gedichtje netjes ergens uitgeknipt en bewaard. Wetende dat zijn vrouw het ooit tegen zou komen. Het briefje had duidelijk geruime tijd in zijn portemonnee gezeten.
Het was een gedichtje, voor haar bedoeld. ‘Als ik er niet meer ben weet dan dat ik niets liever wil dan voor altijd bij je zijn. Toen we samen waren heb je me onnoemelijk veel geluk gegeven….’
Zo begint het…
Ik ben ontroerd dat deze vrouw me dit laat lezen, zoiets intiems met me wil delen.
Ik denk ook aan deze man. Die ooit ergens dit gedichtje heeft gelezen, heeft uitgeknipt en in zijn portemonnee heeft gestopt. Wetende dat zijn vrouw het zou lezen als hij er niet meer was. Hoe zou dat zijn vraag ik me af.
Het heeft me ook geïnspireerd. In mijn eigen onderneming bied ik mensen aan namens hen een brief te schrijven aan hun nabestaanden. Als mensen het moeilijk vinden hun gevoelens rechtstreeks te uiten, maar toch iets willen achterlaten. Nog iets willen zeggen of gewoon omdat ze niet meer kunnen typen ‘ik app je lief’…
