De opleiding tot uitvaartbegeleider wordt traditiegetrouw afgesloten met een eindpresentatie door elke student. Over een door of hem of haar zelfgekozen onderwerp. Ik koos toendertijd te praten over de situatie rond het overlijden van mijn broer, die zelf een eind aan zijn leven heeft gemaakt.
In mijn presentatie vertel ik dat hij alles kon. Of het nou ging om leren zwemmen, een auto repareren of hardlopen, hij kon het allemaal.
Het is een op een vroege morgen als ik gebeld word door een jongeman die mij vertelt dat zijn partner is overleden. Ik vraag wat er gebeurd is en hij vertelt mij dat zijn partner zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt en dat hij nu op de plek is waar het gebeurd is.
We spreken af elkaar te treffen bij hem thuis. Daar aangekomen tref ik drie mannen, er is ook een bevriend stel aanwezig. Ik informeer hen over de mogelijkheden en regel de eerste dingen. De volgende dag treffen we elkaar in het rouwcentrum. We kijken samen naar de man die opgebaard ligt. Hij is mooi om te zien en draagt zijn mooiste colbert. En even schiet de herinnering door me heen, hoe ik daar zelf stond, vele jaren geleden inmiddels.
Het is niet heel gebruikelijk dat je als uitvaartbegeleider aanwezig bent tijdens het bezoekuur in het rouwcentrum. Toch besluit ik die avond even te gaan om te peilen hoe de reacties zijn en of ik nog iets kan bieden. De emoties lopen inderdaad op, door het volkomen onverwachte van het gebeuren en ik ben blij dat ik even gegaan ben.
Als we de volgende dag koffie drinken vertelt de jongeman dat hij zo graag zijn gevoelens wil verwoorden tijdens de afscheidsdienst, maar geen idee heeft hoe en hij vraagt of ik dat namens hem wil doen. Ik zeg dat ik dat graag doe en begin hem vragen te stellen. Hij vertelt me meteen dat zijn partner alles kon. Of het nou ging om een keuken plaatsen, tuinieren of hardlopen, hij kon het allemaal. Ik sta versteld. Die exact zelfde woorden heb ik zelf gebruikt toen het ging om mijn broer. Hij kon alles. En deze man, die ook zelf een einde aan zijn leven maakte, kon ook alles. Wat een bijzondere overeenkomst.
De dag voor de uitvaart, bij hem thuis aan de keukentafel, lees ik het verhaal voor wat ik heb gemaakt naar aanleiding van ons gesprek de dag daarvoor. De rest van de familie is ook aanwezig, tranen vloeien en als ik ben uitgesproken zegt de jongeman dat ik heel goed naar hem heb geluisterd en dat dit precies is zoals hij het graag wilde uiten. Dat vind ik prachtig om te horen en ik begrijp het ook, want allebei weten we hoe het voelt dat mannen die alles kunnen ook dat kunnen waar we niet op hadden gerekend: namelijk doodgaan…
